Comittee Prison
Door: Liesbeth
Blijf op de hoogte en volg Liesbeth
04 Februari 2014 | Kenia, Nairobi
Om kwart over zeven gaat mijn telefoon. Jusuf wil even bevestigen dat ik met Seejo mee kan reizen naar Comittee Prison voor jeugd. Een jeugdgevangenis voor jongens tot 18 jaar. Om kwart voor acht belt Josef waar ik blijf. Wat? Is dit een Afrikaan? Ik vertel hem dat we pas acht uur hadden afgesproken. Het is acht uur! Nee! Om tien voor acht sta ik voor zijn DJkamertje. En natuurlijk is hij nog niet klaar, ik had het kunnen weten. Vervolgens wil hij eerst even ergens thee drinken. Ja hoor, ook nog. Ik had wel een uur langer kunnen slapen met die ongein haha. Toch nog echte Afrikanen.
De man die de matatu bestuurd rijdt naar mijn idee niet goed. We zitten voorin en ik hou hem in de gaten. Ik probeer te achterhalen of hij dronken is of ontzettend moe. Als we bijna tegen een auto aan de andere kant van de weg aanklappen, vanwege het feit dat zijn ogen even dicht waren, geef ik hem bijna een klap en een schreeuw. Maar de matatu stopt en hij wordt vervangen. Waarschijnlijk had hij de hele nacht gewerkt. Ik ben getuige geweest van: word geen slaaprijder.
Aangekomen bij de gevangenis zien we in de verte volwassenen in gestreepte pyjama’s stenen hakken. Net als in de film. Tja, ze moeten toch wat te doen hebben. Daarnaast wel het gevoel hebben dat ze straf krijgen. Ik weet niet hoe dat precies in NL zit, maar dat weet mijn pa vast wel. Ik denk dat ze in NL eerder een playstation op hun kamer hebben dan dat ze stenen aan het hakken zijn.
De jongens zijn blij dat wij er zijn. Het zijn er erg weinig, wat op zich een goed teken is. Sommige jongens zitten er al wat langer en zijn bekend, andere jongens zijn nieuw. In de ochtend werken we aan een valentijnskaart. Heerlijk, 16 van die stoere jongens die misschien wel iets heel ergs hebben gedaan, lekker aan het kleuren en tekenen. Hartjes, bloemetjes, vlindertjes… noem maar op. Je moet wel veel voorschotelen, want veel fantasie hebben ze niet. Van een drie-jarig kind wordt al verwacht dat het kan schrijven: tekenen, kleuren en puzzelen dat kennen ze hier niet. Terwijl dit naar mijn idee wel erg belangrijk is voor de ontwikkeling van een kind. Daar weten de PABO’ers wel wat meer van denk ik.
Ik raak in gesprek met één van de jongens. Het is belangrijk dat we ook een beetje hun achtergrond weten dus probeer zijn vertrouwen te winnen. Hij vertelt me dat zijn moeder hem heeft gebracht. Een lang verhaal, zegt ie. Ondertussen luisterden er andere mensen mee en hij vraagt aan mij: ben je er vanmiddag ook nog? Ik antwoord ‘ja’ en krijg een glimlach van hem. Helaas was er ’s middags geen tijd om te praten. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal, hij leek geen vlieg kwaad te doen. ’s Middags krijgen ze een workshop over drugs. Het gaat vooral over de gevolgen ervan. De meeste van hun zijn drugssmokkelaars of dealers dus je moet ze ook geen nieuwe ideeën geven uiteraard. Helaas was het allemaal in Swahilli dus kon ik het niet zo goed volgen.
’s Avonds eet ik met Kari en Tamar pizza. Vandaag is het 1+1 gratis haha, een echte Nederlander! En nu lekker naar bed.
Slaap lekker allemaal!
De man die de matatu bestuurd rijdt naar mijn idee niet goed. We zitten voorin en ik hou hem in de gaten. Ik probeer te achterhalen of hij dronken is of ontzettend moe. Als we bijna tegen een auto aan de andere kant van de weg aanklappen, vanwege het feit dat zijn ogen even dicht waren, geef ik hem bijna een klap en een schreeuw. Maar de matatu stopt en hij wordt vervangen. Waarschijnlijk had hij de hele nacht gewerkt. Ik ben getuige geweest van: word geen slaaprijder.
Aangekomen bij de gevangenis zien we in de verte volwassenen in gestreepte pyjama’s stenen hakken. Net als in de film. Tja, ze moeten toch wat te doen hebben. Daarnaast wel het gevoel hebben dat ze straf krijgen. Ik weet niet hoe dat precies in NL zit, maar dat weet mijn pa vast wel. Ik denk dat ze in NL eerder een playstation op hun kamer hebben dan dat ze stenen aan het hakken zijn.
De jongens zijn blij dat wij er zijn. Het zijn er erg weinig, wat op zich een goed teken is. Sommige jongens zitten er al wat langer en zijn bekend, andere jongens zijn nieuw. In de ochtend werken we aan een valentijnskaart. Heerlijk, 16 van die stoere jongens die misschien wel iets heel ergs hebben gedaan, lekker aan het kleuren en tekenen. Hartjes, bloemetjes, vlindertjes… noem maar op. Je moet wel veel voorschotelen, want veel fantasie hebben ze niet. Van een drie-jarig kind wordt al verwacht dat het kan schrijven: tekenen, kleuren en puzzelen dat kennen ze hier niet. Terwijl dit naar mijn idee wel erg belangrijk is voor de ontwikkeling van een kind. Daar weten de PABO’ers wel wat meer van denk ik.
Ik raak in gesprek met één van de jongens. Het is belangrijk dat we ook een beetje hun achtergrond weten dus probeer zijn vertrouwen te winnen. Hij vertelt me dat zijn moeder hem heeft gebracht. Een lang verhaal, zegt ie. Ondertussen luisterden er andere mensen mee en hij vraagt aan mij: ben je er vanmiddag ook nog? Ik antwoord ‘ja’ en krijg een glimlach van hem. Helaas was er ’s middags geen tijd om te praten. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal, hij leek geen vlieg kwaad te doen. ’s Middags krijgen ze een workshop over drugs. Het gaat vooral over de gevolgen ervan. De meeste van hun zijn drugssmokkelaars of dealers dus je moet ze ook geen nieuwe ideeën geven uiteraard. Helaas was het allemaal in Swahilli dus kon ik het niet zo goed volgen.
’s Avonds eet ik met Kari en Tamar pizza. Vandaag is het 1+1 gratis haha, een echte Nederlander! En nu lekker naar bed.
Slaap lekker allemaal!
-
04 Februari 2014 - 22:28
Tante Jor:
Jeetje lies, je avonturen houden niet op! Echt belangrijk wordt dat rijbewijs voor je, had je de boel over kunnen nemen, maar snel weer starten als je terugkomt. Alert blijven op alle fronten dus!
Maar die jongens wilde wel even kleuren voor wat afleiding van een echte witte haha! Gelukkig maar dat je niet alles van ze wist anders was je misschien niet zo vrijuit gesproken en rondgelopen.
Enne ...rustig uitslapen hoor, een beetje op z'n Afrikaans. Welterusten xxxxxx
en morgen gezond weer op! -
05 Februari 2014 - 00:32
Hanneke Van Den Dop:
Het was dus weer spannend vandaag. Uitkijken in die auto's want er kunnen de meest vrselijke onbenullige ongelukken gebeuren. Heb je geen rijbewijs? Snel aan werken als je weer thuis bent. Overigens moet je in de stad niet te veel zelf willen rijden in Nairobi. Levensgevaarlijk!
Nou, welterusten en ben benieuwd wat je ons morgen weer brengt. Han -
05 Februari 2014 - 00:32
Hanneke Van Den Dop:
Het was dus weer spannend vandaag. Uitkijken in die auto's want er kunnen de meest vrselijke onbenullige ongelukken gebeuren. Heb je geen rijbewijs? Snel aan werken als je weer thuis bent. Overigens moet je in de stad niet te veel zelf willen rijden in Nairobi. Levensgevaarlijk!
Nou, welterusten en ben benieuwd wat je ons morgen weer brengt. Han -
05 Februari 2014 - 07:43
Eric:
Dus toch. Ik wist het wel. Die ouwe heeft in de bak gezeten! -
05 Februari 2014 - 09:55
Pa:
Ja Eric en geen stenen gehakt, maar lekker met een computer en e reader op bed gelegen. Heerlijk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
