Matatu
Door: Liesbeth
Blijf op de hoogte en volg Liesbeth
06 Januari 2014 | Kenia, Nairobi
Vanmorgen ben ik verhuist naar Sarakasi Dome. De plek waar het theater zich bevindt, maar ook de kantoortjes en het appartement. Op dit moment is er nog niemand anders in het appartement. Misschien komen er later nog andere ‘internships’ bij. Er staat een bewaker voor de deur en bij de parkeerplaats. Marion stelt me aan verschillende mensen voor: waaronder Anita. Zij doet de communicatie van de organisatie: Facebook, Twitter en het opnemen van de telefoon en het inplannen van de artiesten. Ik krijg een plekje naast haar. Anne, de schoonzus van Marion die ook ooit danste bij Sarakasi, vraagt of de conciërge wat ‘mandazi’ voor ons koopt. Dit zijn driehoekige, gefrituurde, zoete donuts.
Ondertussen maakt Jane het appartement schoon. Zij is ontzettend aardig. Ook zal zij de was doen en eventueel de afwas (wat ik als ik in Nederland was geweest echt top zou vinden, maar het voelt nu gewoon niet goed). Ik vraag Jane of zij mij misschien ’s middags mee kan nemen naar een supermarkt en dat doet ze. Na enorm veel mensen een hand te hebben geschut, hun namen proberen te onthouden (en op te schrijven) gaan Jane, haar zoon en ik naar de supermarkt. Haar zoon moet weer naar school, voor drie maanden, we moeten hem op de bus zetten. We reizen met een ‘matatu’: een soort mini arriva bus. In de bus klinkt harde, gezellige muziek. Er is een chauffeur en een man die de schuifdeur bediend. Deze haalt ook geld op als je bent gaan zitten. De chauffeur zit constant met zijn hand bij de toeter. De bus zit propvol en ik ben uiteraard de enige wazungu. Iedereen roept dit ook naar me, kijkt me aan of raakt me zelfs aan. Ik voel me als ‘blanke vla’ of nog beter: ‘Ali B. op een feestje van de PVV’.
Als we haar zoon hebben afgezet lopen wij terug naar de supermarkt. Er lopen wel honderden mensen tussen auto’s en bussen door. Jane pakt mijn hand en we zigzaggen door de drukte. Keer op keer vraagt zij of ik mijn camera nog heb (Ik heb hem nog hoor Piet!). De prijzen in de supermarkt vallen best tegen (vergelijkbaar of zelfs duurder dan in Nederland!) en groente en fruit vind je niet in deze supermarkt; dat moet je op straat kopen. Op de weg terug lopen we langs een kraampje met wat groenten. Voor nog geen 60 shilling (is dus ongeveer 55 eurocent) koop ik 5 tomaten, 3 uien en een paprika.
Als we terug zijn in de Dome doe ik wat research naar de organisatie. Deze week zal ik deze beter leren kennen. Morgen ga ik kijken bij de acrobaten en donderdag hopelijk mee naar ‘the hospital project’.
Tot morgen!
XX
Ondertussen maakt Jane het appartement schoon. Zij is ontzettend aardig. Ook zal zij de was doen en eventueel de afwas (wat ik als ik in Nederland was geweest echt top zou vinden, maar het voelt nu gewoon niet goed). Ik vraag Jane of zij mij misschien ’s middags mee kan nemen naar een supermarkt en dat doet ze. Na enorm veel mensen een hand te hebben geschut, hun namen proberen te onthouden (en op te schrijven) gaan Jane, haar zoon en ik naar de supermarkt. Haar zoon moet weer naar school, voor drie maanden, we moeten hem op de bus zetten. We reizen met een ‘matatu’: een soort mini arriva bus. In de bus klinkt harde, gezellige muziek. Er is een chauffeur en een man die de schuifdeur bediend. Deze haalt ook geld op als je bent gaan zitten. De chauffeur zit constant met zijn hand bij de toeter. De bus zit propvol en ik ben uiteraard de enige wazungu. Iedereen roept dit ook naar me, kijkt me aan of raakt me zelfs aan. Ik voel me als ‘blanke vla’ of nog beter: ‘Ali B. op een feestje van de PVV’.
Als we haar zoon hebben afgezet lopen wij terug naar de supermarkt. Er lopen wel honderden mensen tussen auto’s en bussen door. Jane pakt mijn hand en we zigzaggen door de drukte. Keer op keer vraagt zij of ik mijn camera nog heb (Ik heb hem nog hoor Piet!). De prijzen in de supermarkt vallen best tegen (vergelijkbaar of zelfs duurder dan in Nederland!) en groente en fruit vind je niet in deze supermarkt; dat moet je op straat kopen. Op de weg terug lopen we langs een kraampje met wat groenten. Voor nog geen 60 shilling (is dus ongeveer 55 eurocent) koop ik 5 tomaten, 3 uien en een paprika.
Als we terug zijn in de Dome doe ik wat research naar de organisatie. Deze week zal ik deze beter leren kennen. Morgen ga ik kijken bij de acrobaten en donderdag hopelijk mee naar ‘the hospital project’.
Tot morgen!
XX
-
06 Januari 2014 - 15:29
Nikki:
Allemaal nieuwe indrukken dus! Pas je wel goed op jezelf... Lijkt me zo raar om elke keer maar aangestaard te worden maar waarschijnlijk en hopelijk went het. Ben benieuwd wat het hospital project inhoudt. Hoor graag van je. Heb je trouwens WiFi in je appartement?
Xxxxxxx -
06 Januari 2014 - 15:55
Pa:
waar komt die Jane opeens vandaag is dat de huishoudster van de appartementen en zal dat je steun en toeverlaat worden? woont zij ook vlakbij op het terrein?? Ik heb wel in de gaten dat je je draai gaat vinden en ik denk een week of 3 je daar als een blanke (misschien door de zon iets gekleurde) Keniaan bent. Hier gaat alles prima. Dikke kus -
06 Januari 2014 - 18:04
Bart En Marieke:
Hee Lies!
We lezen je verhalen tot nu toe met veel plezier! Leuk dat je zo vaak iets post.
Fijn dat je nu in het appartement bent. Hoop dat het snel een beetje went allemaal daar. Lijkt me nogal vreemd om aangestaard en aangeraakt te worden op straat. Beetje intimiderend of valt dat mee?
Nou, zet hem op!
Kus,
Bro en Cleansis ;) -
06 Januari 2014 - 18:26
Daan Wim Jose:
Lies! Wat heb je de afgelopen dagen al weer ontzettend veel meegemaakt!! Super gaaf! Genoeg bewaking om je heen zo te lezen, dat is fijn dat iedereen je goed op weg helpt :)
Wil binnenkort een x Skypen!! Dikke kus van ons -
06 Januari 2014 - 18:53
Juud:
Jooee Lies! Wat ben je lekker enthousiast aan het bloggen, elke dag! Goed man! XXX
P.S. staren ze naar je omdat je een wazungu bent, of omdat ze je gewoon een lekker wijf vinden? -
06 Januari 2014 - 21:52
Tini En Ries:
Hoi Lies wat spannend wat jij allemaal mee maakt,ik ben zo gewend aan jou blog dat als ik thuis kom meteen aan Ries vraag is er nog wat van lies, en dan meteen lezen.Ik kijk al weer uit naar morgen.
Pas goed op jezelf maar daar twijfel ik niet aan.
Knuffels Tini en Ries. -
07 Januari 2014 - 20:06
Liesbeth Van Den Beg:
@ Nikki: Ik heb geen wifi in het appartement, daar zijn ze mee aan de gang. Wel op de gang in het hoofdgebouw dus daar zit ik lekker.
@ Bro en cleansis: Ik moet zeggen dat je er aan went dat ze allemaal naar je kijken. Maar als ze je echt knijpen in je arm is dat wel een beetje gek. Vooral kinderen roepen 'wazungu wazungu', die hebben ze thuis natuurlijk nooit gezien.
@ Juud: Tja....... hahahaha -
08 Januari 2014 - 12:55
Peter Van Raaij:
Dag Lies,
Zie foto's op FB die me duidelijk maken dat je echt alleen 'de witte' bent, maar ook dat het er allemaal erg netjes en geciviliseerd uitziet. Dat verklaart waarschijnlijk ook de prijzen in de supermarkt. Lekker je boodschappen op straat doen, spullen goed wassen want anders leer je op een heel moeilijke manier hardlopen...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
